16-07 aankomst

Emiel:
Wat was het fijn, een leeg bankje en niemand in de vertrekruimte naar Cebu. Na 20 minuten heerlijk rustig gezeten te hebben, beseften we dat we niet goed zaten. Eenmaal door de controle verliep het erg soepel. Rochelle sliep al voordat de motoren gestart waren en bij de landing waren we beide net wakker. Op elke vlucht kregen we te eten en voldoende te drinken.

De koffers waren er vrij snel en toen maakten we kennis met het benauwend klimaat, om 11 uur was het 33 graden en werden we opgewacht door Amore die een taxi voor ons geregeld had. Onderweg hebben we water gekocht en gepind. Ofja Rochelle dan, want de pinpas van mij werkt niet… Na een rit van drie kwartier kwamen we aan in een verlaten hotel aan de zee. Het lijkt alsof we de enige gasten zijn, in ieder geval de enige buitenlandse gasten. De kamer is klein, maar alles wat erin moet zitten zit erin. Fijn er de airco het doet en van het zwembad hebben we al genoten. Ook zijn er diverse bankjes, hangmatten en open ruimtes waar niemand gebruik van maakt. Waarschijnlijk duurde het bereiden van het avondeten daarom ook zo lang, want veel ingrediënten zullen ze niet op voorraad hebben. Waarschijnlijk werden die snel gekocht nadat we besteld hadden.
Qua prijzen is het ideaal hier. Een goed vullende maaltijd kost een paar euro. Hoe zo`n hotel, met zwembad, palmbomen en uitzicht op zee, rendabel kan zijn met slechts enkele gasten is ons een raadsel. Wellicht komen we daar de komende tijd achter.

Het contact met Amore is inmiddels geminimaliseerd, omdat ze voor ons gevoel te veel achter ons geld aan zat. Wij willen graag helpen, maar bepalen zelf hoe en wanneer. Deze manier voelde niet goed. Morgen gaan we kijken bij een school in de wijk. Op 450 meter ligt een basisschool waar we gaan kijken wat we kunnen betekenen. Omdat het in de avonden snel donker is (7 uur pikdonker) en in de ochtend vroeg dag is (06.30 uur) maken we het niet te laat.

Rochelle:
Ik had vandaag een gigantische deja vu…in bijna alles lijkt het hier op vier jaar geleden, mijn avontuur met Daisy in Nepal. Toch is het hier op een andere manier arm. De taxi die ons vervoerde was gewoon luxe, met airco. Dat hadden we toen zeker niet. Maar de omgeving, de dorpjes die we doorkruisten, de honden op de weg, de stroomkabels boven de weg, ik voelde me meteen weer ‘thuis’; terug in het arme Nepal, al zijn het dan nu 7000 eilandjes… Het hotel ziet er prachtig uit, van de buitenkant. Super mooie tuin, zelfs een zwembad en dus direct aan zee. Maar ja; direct aan zee is in dit geval ook direct aan zee. Einde terras = water. Geen zand, geen strand. Niks voor mij dus. De binnenkant van de hotelkamer is net zo’n uitdaging als in Nepal. Ik had me er op ingesteld en dacht dat ik goed voorbereid was. Het bed is zelfs zachter, maar die douche…ik heb de kraan nog niet open gehad om de kleur van het water te bekijken, maar de geiser of wat het dan ook mag zijn wat als douche moet dienen, belooft niet heel veel goeds. Ik moest toch even slikken en er weer doorheen. Maar gaat vast goed komen hoor.
Het wijkje waar we zitten in het dorp danao heet taytay. Vanavond wilden we het na het eten even gaan bekijken. Maar…was niet het beste idee van Nederland. We voelden ons niet heel erg op ons gemak. Alles pikkedonker, nergens winkeltjes of restaurantjes. Mensen leven in het donker op straat en we worden om de oren gereden door de brommertjes. Mensen zijn heel aardig en vriendelijk, erg nieuwsgierig. Zeggen allemaal gedag en kijken ons vragend aan. Nadat we zo’n 700 meter gelopen hadden zijn we weer terug gegaan. Deze wijk verkennen we morgen in daglicht nog wel eens…
Nu zitten we in het restaurant van ons hotel. Prima plekje, hier is WiFi, dus hier zullen we vaker te vinden zijn.
Ik moet nog even wennen, als het morgen lukt om werk te vinden zal ik me al rustiger voelen. Ik moet nog even wennen aan onzekerheid; want dat is echt outside my comfortzone!