28/7 29/7 Weekeindtrip Palawan

28/7 en 29/7

Emiel:

Vrijdag was het zo ver: we gaan naar Palawan!
Met de rugzakken mee stappen we in de taxi naar het vliegveld.

We zijn er ruim op tijd en hebben tijd om even bij de Starbucks wat lekkers te drinken. We kunnen inchecken en lopen zonder moeite door naar de wachtruimte voor het vliegveld.

Naar buiten kijkend zien we donkere wolken. Een beetje onzeker zien we vlak achter de landingsbaan zwarte rookontwikkeling van wat een grote brand lijkt. Buiten staan medewerkers ook te kijken naar de ontwikkeling, maar van paniek is geen sprake. En van ramen en deuren sluiten hebben ze zeker nog nooit gehoord.

Het kwam niet dichterbij en de vluchten dingen gewoon door, dus besloten we ons niet te druk te maken en te genieten van het gekregen sapje, koekje en broodje krab.

De vlucht begon voorspoedig. Met 45 mensen zat iedereen snel en waren we zo in de lucht. Het einde was een ander verhaal. Hevige turbulentie en laag vliegen over het water naar de landingsbaan was voor sommigen van ons best heftig. Maar uiteindelijk kwam het allemaal goed en belandden we op het schattige vliegveldje van Palawan. Erg klein, schoon en meteen daarachter een prachtig bos/oerwoud.

Omdat we geen koffers hebben lopen we als eerste naar de uitgang. Daar stonden "de taxi's" al klaar. Wij stappen in een motor met zijspan, zogenaamde tricycle, die ons naar ons eerste hotel brengt. Onderweg zien we toch weer krotten, vanaf slechte wegen waaraan ze van alles verkopen. Nee, dit was niet het beeld wat we vooraf hadden van Palawan.

We komen langs een paar winkeltjes, terwijl de taxi zijn best doet de bergen op te komen en de gaten in de weg te ontwijken. Ineens stopt hij en zijn we bij ons hotel. We checken in en krijgen een mooie kamer. Ze hebben echt hun best gedaan om er iets moois van te maken, al is er niet veel te beleven. De tuin ziet er fantastisch uit en vanaf het terras is de zee te zien, door de vieze plastic-achtige ramen heen.

We lopen vol verwachting naar het strand, maar komen bedrogen uit. Het is een klein standje, niet echt speciaal, laat staan de witte stranden met palmbomen van de plaatjes.

Omdat er in het hotel geen diner mogelijk was, gingen we op advies naar la plage. Daar hebben we heerlijk aan het strand gegeten. Een romantische date, waarbij Rochelle de vorige snel vergat, volgde. Met uitzicht op de zee, met gekleurde lampen waren enkele boten te bewonderen. Op de achtergrond muziek, zittend tussen de palmbomen en achter ons een verlicht zwembad. Met heerlijk eten erbij vloog de avond voorbij.

Zaterdag:
We staan op tijd op, want we weten niet hoe lang het ontbijt duurt of hoe laat de eilandtour begint. Op zijn Filipijns dus…

Het ontbijt is prima en het weer ook. Het zonnetje komt al door en we zijn gekleed en gepakt voor de eilandtour. We checken uit en op naar de lokale taxi.

Overal wordt geschreeuwd of we een taxi willen. Taxi's zijn hier tricycles, want dat is enige wat ze aanbieden. Wanneer we zeggen dat we eilandtour gaan doen, werd meteen gezegd dat die niet doorgingen door het weer. Wij kunnen het niet geloven, maar het blijkt te kloppen: de wind is te sterk; alle tours zijn afgelast. Als alternatief kunnen we een 'inlandse tour' doen. Hier bezoek je watervallen en ga je naar het strand. Nou dat leek ons wel wat en 20 minuten later zaten we in onze privétaxi voor die dag.

De rit was een ervaring op zich. Je zit al behoorlijk krap. En bij bergopwaarts moet je helemaal naar voren zitten, want anders trekt de motor het niet. Over de hobbelige wegen met gaten die al zigzaggend bereden worden, komen we aan bij een huis met bord 'waterfalls'.

We stappen uit en horen dat het 45 minuten wandelen is. We volgen de vrouw tot we halverwege in een riviertje staan. Daar wordt gezegd dat we moeten betalen voor de gids. Wij zijn het er niet mee eens, want de tour zou inclusief alles zijn, behalve het eten. Uiteindelijk toch betaald (en later teruggekregen van het boekingsbureau). Een prachtige tocht volgde. De gids negeerde Emiel compleet en praatte alleen tegen miss. Ook wanneer miss achteraan liep de gids vooraan. We hebben erom gelachen, maar bijzonder was het wel.
Door vele rivieren, veel beklimmingen en wonderbaarlijke natuur kwamen we uit bij een kleine waterval. Deze vonden we niet zo speciaal, we hebben al vele mooiere gezien, maar de tocht erheen was geweldig.

Op de terugweg begint het te regenen, terwijl er steeds meer mensen richting de waterval gaan. We zijn blij dat wij deze route droog hebben kunnen lopen, want met nat weer zijn er veel gevaarlijke stukken tussen.

We stappen in de tricycle die zichtbaar moeite heeft met het natte wegdek. Naar voren leunend, om de motor te ontzien, zitten we zwalkend in de zijspan. De regen is toegenomen,
waardoor onze benen bij elke plas smeriger worden en de chauffeur kan de motor niet in bedwang houden. We gaan schuin tegen de kant aan. 'Down down' zegt de chauffeur. Wij moeten uitstappen en pakken de rugzakken. Niet wetend wat te doen. De chauffeur probeert van alles maar krijgt zijn motor niet aan de gang. Met behulp van andere uitgestapte taxichauffeurs wordt de motor door de blubber geduwd en 60 meter voor ons geparkeerd. Daar stappen we weer in en we gaan verder alsof er niks gebeurd is. Dat er af en toe rook uit de motor komt negeren we gewoon.

We komen aan bij het strand. Er staan veel taxi's en het oogt druk. Dit zal dan wel zo'n wit strand met palmbomen zijn. We lopen er vol spanning heen. Helaas is dit weer niet het plaatje wat we in gedachten hadden: een aardig strand, met enkele eetgelegenheden. Niet erg toeristisch, wel mooi, maar niet super. We leggen de handdoeken neer en voordat we liggen komt het met bakken uit de lucht. Daar zit je dan... en nou? Omdat het echt goot, zijn we even gaan schuilen. Na 5 minuten was het droog en zijn we voor een eettentje gaan liggen. Stel dat het weer...

Het weer is ongelooflijk wisselvallig en een zonnige middag volgde. Het zeewater was heerlijk, maar ook verraderlijk door de zuigkracht en hoge golven. We hebben genoten en besloten rond 4 uur terug te gaan, omdat we een hotel moeten regelen. Helaas konden we niet slapen op het onbewoonde eiland, maar zo hebben we een heel stuk van het eiland kunnen zien.

Eenmaal terug in het centrum hebben we snel een hotel gevonden. Eerst heerlijk gedoucht en geschrokken van de verkleuring. We waren net duo-penotti, maar dan bruin met rood. Rochelle uiteraard kastanjebruin, Emiel kreeftrood.

Na een tocht door de vele winkelstraten, hebben we bij een leuk restaurantje aan het water gegeten. Het is allemaal mooi hier, maar niet het speciale waar alle boeken over praten. Het mooiste eiland ter wereld zien wij hier niet in.

Terwijl we alle jongens met ‘echte’ parels afwijzen en genietend van het eten en drinken over de zee uitkijken, vliegt de avond voorbij.
Hopelijk kunnen we morgen de eilandtour wel doen. Dat zou toch erg leuk zijn. We denken na over alternatieven en hebben leuke gesprekken.