27/7 Shop till you drop

Emiel:

Hard tegen hard

Toen we vanmorgen bij SOS aankwamen kwam als eerste een man vertellen dat de tafels, de sjoelbak dus, gebruikt moesten worden in de vergaderruimte. En dus niet meer als sjoelbak. Daar ging ik niet mee akkoord en ik ging ermee aan de slag.
Vervolgens kwam Babelynn met dezelfde boodschap, alleen dat ze het van de baas opgedragen had gekregen. Nou prima, dan moest de baas mij maar eens uitleggen dat de tafels die jaren achterin een berging verstopt zaten -waar niemand weet van had dat ze er überhaupt waren- nu ineens noodzakelijk zijn.
Ondertussen ben ik begonnen met het verven van de kasten. Twee anderen waren vakkundig de muren voor de tweede keer aan het witten en daar zijn ze veel beter in dan ik. Dus kan ik vast beginnen aan de eerste laag op de kast.
Toen de directeur mr Dong, kwam, probeerde hij mij te overtuigen dat de tafels in gebruik zijn. Binnen 5 minuten werd hem duidelijk dat de sjoelbak bij de Nederlandse cultuur hoort en in combinatie met de tafeltennistafel geplaatst gaat worden. Of allebei niet... Dat was zijn keuze. Het leek hem toen heel goed om onze culturen samen te voegen. En we gingen met de auto op zoek naar een tafeltennistafel en toebehoren.


Rochelle:

Daar kwam een droom van me uit: eindelijk weer eens shoppen in een westers georiënteerde mall! Voelde me weer even helemaal thuis, na dik anderhalve week shoppen in hutjes en kraampjes.
Maar heel belangrijk, we kwamen hier niet voor mij, we hadden een missie; spullen kopen voor de recreatieruimte. De tafeltennistafels waren tot nu toe overal te duur, maar de toebehoren waren van prima prijs in deze winkel, dus die wilden we wel kopen.
We deden een schaakbord in ons mandje, dartpijlen, een tafeltennis-netje en toen zochten we nog batjes en balletjes.
Ik zag een mooi pakketje liggen: 2 batjes, 3 balletjes en een houder voor het net voor 100 peso. Prima prijs! We wilden 10 batjes hebben, dus 5 setjes was prima. 500 peso ook goed te overzien. In de heel shop was ook sale; we kregen 10% korting op het assortiment. Mooi, voor 90 peso iedereen blij. Tot ik nog eens goed keek. ALLE balletjes ( ja, allemaal, alle 15) waren ingedeukt en dus kapot. Ja doeiiii, dat gaan we dus niet doen zo hè?
Ik liet het de jongen zien en die deed zijn handen omhoog. Tja, das dan gewoon maar een gevalletje jammer/pech gehad. Oké, deze jongen kende mij duidelijk niet, want NU hebben we een principe kwestie… je wilt mij 15 kapotte balletjes laten afrekenen…? Not gonna happen mister…

Ik wees naar een bak ik balletjes en zei tegen hem dat hij de balletje maar om moest wisselen. Nou dat kon echt niet, want die ballen waren van een compleet andere kwaliteit. Kosten dan ook wel 15 peso per stuk. Ik zei, nou dat hoef ik er geen 15, dan doe je de helft, geef dan 8 van die ballen mee. Nee kon ook echt niet… Nou dan wil ik korting. Ja, korting kon ik krijgen; 10%. Ja duh! Das de korting die er al was, had niets met kapotte ballen te maken. Grrrrrrr… oké, deze jongen ging het moeilijk krijgen. Ik zei hem: je kunt ons toch geen kapotte ballen gaan verkopen? Hij kwam nog met het idee dat we de ballen konden uitkoken en terug duwen…ja, zie je het voor je, op een hotel kamer. Nogmaals; Not gonna happen mister.

Nou hij kon verder niks, moesten we maar bij de kassa regelen. Oké, wij daarheen. Hele verhaal gedaan, ohja, korting krijgen was geen probleem; 10 %… ohhhh…ik begon maar vast tot 10 te tellen, want dit ging nog wel even duren. Wij zeiden tegen haar dat we ipv 10, 15% korting wilde op de setjes met batjes. Nee, dat kon zij in de computer echt niet veranderen. Nou, doe dan je supervisor maar…je gaat ons toch geen kapotte ballen verkopen, kom nou.

We konden even ergens gaan zitten en na 10 min kwam ze terug. Ze begon ons mandje aan te slaan en af te rekenen, zonder te zeggen of er nu iets geregeld was. Maar het eindbedrag was iig lager dan de eerste keer, dus we deden het ervoor. En we kosten dan zelf die 8 bijzonder hoge kwalitietsballetjes maar. Principe geslaagd!

Later bij het eten zat ik eens terug te rekenen en kreeg spontaan de slappe lach…
Het setje van 100 peso is namelijk €1,70. 10% korting is dus 17 cent. Wij wilden nog 5 % extra korting, dus nog 8 cent korting. We hebben daar dus gewoon 15 minuten stampij staan maken en een supervisor laten oproepen voor 8 cent….hahhahahaha, ik ook met mijn principes…

Emiel:

Eenmaal terug ging Rochelle weer naar de klas en ik naar de recreatieruimte. De muren beginnen er nu echt netjes uit te zien. Ik besluit om vast te beginnen het hekwerk bij de ingang te schuren en blauw te verven. Na het schuren heeft een helper het blik geopend. Na ruime tijd van roeren begon ik lekker te schilderen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de klusjesman aan de andere kant begint. Hij komt even bij mij kijken, knikt en gaat verder. Zo ook een derde hekverver.
Ik besluit, nadat ik 1.5 hek af heb, dat het tijd is om wat te drinken. Tot mijn grote verbazing zie ik dat ze de blauwe verf gemengd hebben met wit en mijn kleur aanzienlijk donkerder is. Ik lach er om en vertel deze Filipijnse logica aan Rochelle. Ze lossen het vast wel op.

We gaan met de klusjesman naar de lokale winkel om alle materialen te kopen, zodat de klusjesman de tafeltennistafel zelf kan gaan maken, want in de winkel zijn ze toch echt te duur. Het is goed dat we mee gaan en het budget duidelijk aangeven, want anders worden er toch meer en net andere producten gekocht. Alles is besteld en we zijn redelijk in de buurt van het budget gebleven.
We kunnen nu een tafeltennistafel realiseren, met netje, 10 batjes en 8 goede ballen; er kan een schaakbord gemaakt worden op een tafel; er kan darten gerealiseerd worden met 6 dartpijlen en uiteraard de sjoelbak. Wanneer dat allemaal klaar is, kijken we verder hoe de inrichting nog leuker gemaakt kan worden.
Wederom een succesvolle dag, waarbij de basis gelegd is voor een erg gave recreatieruimte.


Rochelle:

Vanavond hadden we een leuke missie. Omdat onze mini vakantie is begonnen ( morgen geen werk, maar weekeindje naar mooiste eiland ter wereld, Palawan vliegen) hoefden we niet vroeg naar bed. Ik wilde heel graag naar de bios hier; ik vind dat altijd leuk om uit te proberen in het buitenland. Er draaien wel geteld 2 films; Cars 3 en ‘I finally found someone’. Nou allebei niks, maar goed, je moet wat. Omdat Cars 3 me al helemaal niks leek, werd het de romcom. Date night was een feit.
Bij het kopen van de kaartjes werden we vreemd aangekeken…euh…deze film is in t Filipijns? Weten jullie het zeker? Oh…oeps..euh…ja ga toch echt niet naar cars, dus euhm…Ja! We weten het zeker!

Bij het naar binnengaan, zei de jongen daar: euhm…deze film is in t Filipijns…willen jullie niet naar Cars? Nee, we spreken best aardig Filipijns hoor, doe deze maar, haha.
We liepen door een aftands gangetje, niet wetend waar de zaal was en hoe het er in godsnaam uit zou zien. Maar… we kwamen gewoon in een super mooie, luxe zaal, met rode pluis stoeltjes en speciaal voor Emiel met wat glitter er in. Super!

Na wat schokkende voorfilmpjes over de gevolgen van je kinderen films met geweld zien ( echt afschrikwekkend..) begon onze Filipijnse rom com, dachten we. Mooi niet; het volkslied kwam!!! Whahahahahahahaha…hoe hilarisch.
De jongen van de kaartjes kwam naar ons toe, want we moesten toch echt gaan staan en hand op de borst…te grappig!

Nou hehe, de film kon beginnen. Gelukkig spreekt liefde alle talen en was de verhaallijn prima te volgen voor ons. Het verhaal hing wel van zoetsappigheid aan elkaar en ik verbaas me nog dat de jongen en het meisje uit de eerste minuut er dik 2 uur over hebben gedaan om elkaar een knuffel te geven, want zoenen kan natuurlijk écht niet hier, als je nog niet getrouwd bent.
Toen ze bijna gingen zoenen, halverwege al, hoorde ik ineens gesnurk naast me…
Oh ja hoor: Emiel is gewoon in slaap gevallen…heb me nog nooit zo afgewezen gevoeld, leuke date night hoor, jemig!
Gelukkig was ie wel op tijd wakker om de slotscène met de dikke knuffel te zien, want zou toch echt zonde geweest zijn als hij die gemist had.

Zo, dit avontuur hebben we ook weer in ons zak en neemt niemand ons meer af!
Onze mini vakantie, in onze vakantie, is goed begonnen!