19/7 Lunchtime!
Door: Rochelle en Emiel
Blijf op de hoogte en volg Emiel en Rochelle
19 Juli 2017 | Filipijnen, Inopacan
Om 7.00u sharp zaten we weer aan ons ontbijt, want we wilden om half 8 op de school vragen of we konden meehelpen aan de lunch voor de armsten.
Er was ons gisteren voorgerekend dat er 98 kinderen mee eten als er gesponsord eten op school komt; dat zijn de aller armsten. Zo’n maaltijd kwam neer op rijst, bananen en wat kruiden; om en nabij de 1000 peso’s voor 98 kids. Omgerekend; 17 euro! Geen geld vonden wij; dus wij wilden wel een lunch voor onze rekening nemen.
Toen we aankwamen begon net het ochtendritueel; na het gebed werd tijdens het volkslied de vlag gehesen en daarna nog wat gezongen en gedanst. Wij wachtten het tafereel rustig af.
Vervolgens liepen we naar de directeur om te vragen of we vandaag wat voor de lunch konden betekenen. Ja hoor, geen probleem.
Er werd direct een teacher voor ons geregeld die met ons me zou gaan naar de lokale markt om inkopen te doen. Ge-wel-dig, dat wil je toch meemaken?
We gingen aan de weg staan tot zij een motor met soort van zijspan aanhield. In de zijspan zat al een stok-oud omaatje en aan de buitenkant hing al een jongen. Hoe we het deden weet ik niet, maar we pasten er met z’n drieën bij hoor. (Knieën in de nek en vasthouden aan een gesoldeerd beugeltje in de hoop dat ie me houden zou…) Onderweg vertelde de teacher dat er vandaag 160 kinderen mee zouden eten. Waar die +62 vandaan kwamen was ons een raadsel, maar ach, wat maakt het uit. Dan geven we 1500 peso’s uit; ook prima toch?
Na ongeveer 10 min kwamen we op de markt aan. Stel je een soort van bazaar voor, overdekt ja, maar dan 1000x minder hygiënisch en stinkend naar het vlees en de vis. Overal vliegen en hongerige katten…zie je het voor je? Mooi, dan vertel ik verder.
De teacher liep direct naar een kraam met kippen. Wij dachten nog; kip? Waar in het recept zat de kip? Maar goed, ik was zo onder de indruk van de geur, het kraampje en de gehele markt, wat kon mij het schelen, als we het haalden met ongeveer 1500 peso’s vond ik het prima, zij zal het wel weten.
Terwijl de marktkraamvrouw de bestelling van haar leven kreeg; kip voor 160 personen, en stond te verwerken, hadden wij mooi tijd om het kraampje rustig te bekijken. Ik keek écht mijn ogen uit…
Werkelijk álle onderdelen van de kip lagen in t kraampje. Alles zei ik hè? Er was een mandje met de klauwen, er was een mand met lege darmen, er was een stuk tafel met een bult koppen, er was een mandje levertjes, er was een stuk tafel met poten, er hingen gevulde darmen aan het dakje als soort van worstjes ( met heeeel veel fantasie zag t eruit als een worstje -ik eet nooooooit meer worstjes, of kip, of vlees…spontaan vegetarisch geworden-) en er was plek voor de onthoofde glibberige blote kippen zelf. En daar kregen wij dus een hele stapel van mee… heerlijk…
Toen de rekening kwam keken wij elkaar aan; de kip kostte 2400 peso’s. Oké, we gaan dus op deze tour. Dan weten we dat.
Het maakte ons natuurlijk ook weer niet heel veel uit; want ach, wat is nou 40 euro aan vlees voor 160 kids, maar het was gewoon niet de afspraak. En daar balen we dan van. Hadden ze gisteren gezegd, 160 kids voeden kost 100 euro, was dat ook echt helemaal prima geweest voor ons. Maar 17 euro voor houden en er dan alleen voor t vlees al 40 moeten afrekenen..hier ging iets niet helemaal volgens plan.
Maar goed, we betaalden braaf en wachtten even af wat er verder ging gebeuren.
De teacher liep naar de varkens afdeling. Punt 1, mijn maag en ik trokken dit echt niet, en punt 2; dit was echt compleet buiten onze afspraak. Zeker weer 40 euro betalen, nu voor varkens? Nope, not gonna happen. Wij tikten de teacher op haar rug en zeiden haar dat ons gezegd was dat het 1000 peso’s zou kosten en we nu al 2400 hadden uitgegeven. We zeiden dat we nog 700 peso’s hadden en dat er ook nog rijst moest komen. Hoe ze dat ging regelen moest zij weten, maar dat wij niet onder valse voorwendselen kaal geplukt wilden worden zoals die kippetjes moest even duidelijk zijn.
Oké, ze snapte het. Ze zei het varken af ( thank god voor m’n maag) en we liepen naar de rijst. Daar werd een zak gevuld met 15 kilo en vervolgens werd er nog wat groente en bouillon ingekocht. Mooi, geen bananen, maar dit zou de buikjes ook wel vullen dachten we zo.
Ik 15 kilo rijst op m’n arm, de teacher het zakje groente en aan Emiel de eer om twee zakken met klein gehakte kip te dragen.
De kip, denk ook wel minstens 10 kilo, zat verdeeld in twee witte zakken ( die je bij de chinees krijgt, zwaar? Dan scheuren de hengsels bijna, die zakken dus...) de zakken waren van boven open en bij de hengsels dicht geknoopt. Daar was nog een zak omheen gedaan zodat het te tillen was. Maar je keek dus zo naar de blote kippenkontjes. En een lijken-lucht; gatver!
Nou op naar de motor met zijspan. Tot onze verbazing werden de zakken gewoon achterop geknoopt. En wij reden door t stof terug naar TayTay. Al dat stof kwam dus gewoon op onze verse kippetjes…nou ja, ecologisch, biologisch en eerlijk waren de kippetjes in ieder geval wel.
Terug op school werden de zakken naar de ‘keuken’ gebracht. Lees; Hutje met een vuurtje in t gras en een tafel om te snijden. Daar lagen een stuk of 7 moeders te hangen of te slapen die direct in actie kwamen. Zij gingen koken. Wij wilden best helpen ( nee, niet met de kip…) maar wij liepen alleen maar in de weg. We hebben het tafereel even aan gekeken en besloten toen om later terug te komen om te helpen met opscheppen.
We zijn even door het wijkje gelopen en in de hangmat bij het hotel gaan liggen om bij te komen van dit avontuur. Hilarisch; daarom houd ik van deze ‘vakanties’ je maakt echt díngen mee, die je van te voren niet kunt verzinnen.
Ook hebben we nog een hotel geboekt voor morgen en de komende twee weken. Morgen is onze verhuisdag, we gaan naar de Big City: Cebu, dus we moesten nog een hotel uitzoeken. Volgens de foto’s hebben we er nu een mét toiletpapier en handdoeken voor het douchen. Ik ook weer blij.
Om 11.15u liepen we terug naar school. Heerlijk al die blije kindergezichtjes, nu al…
Het eten was bijna klaar en wij kregen speciaal 2 stoelen en de potten en pannen werden voor onze voeten neergezet. Zo konden wij alles opscheppen. Om 11.45u kwamen alle 160 kinderen in een mooie lange rij staan om hun bakjes door ons te laten vullen. De meeste wat schichtig, toch best eng twee van die bleekscheten uit Holland, sommige heel dankbaar en sommige vol zelfvertrouwen; wij genoten op en top.
Na drie kwartier waren de pannen tot op de bodem leeg geschraapt en hadden zelfs de teachers nog een doggybag, dus onze missie was meer dan geslaagd! We kregen als dank nog een certificaat voor ons mooie hart!
Toen we naar huis liepen, liepen een aantal kinderen die ’s middags niet naar school hoefden dezelfde kant met ons op. Ik herkende er een hele boel die net van ons te eten hadden gehad. Wij liepen toch met een geruster gevoel door de straat; zij hadden in ieder geval voor heel eventjes een volle buik! Meer kunnen we nu niet betekenen voor ze.
We lopen terug naar ons resort, waar we onderweg gegroet en gezegend worden door veel kinderen. We voelen ons dankbaar dat we dit hebben mogen betekenen en ach, dat het 3x duurder was dan ze in eerste instantie voorgesteld hadden maakt ons niks meer uit. Het trotse gevoel overheerst. We hebben de kinderen vandaag een heerlijke maaltijd kunnen geven en ze gaan met goed gevulde buikjes naar huis.
Emiel:
Eenmaal terug besluiten we te lunchen, maar de keuzes van de kaart zijn enorm geslonken na het bezoeken van de markt. Of er nog (veel) vlees, vis of kip wordt gegeten is de vraag....
Na de lunch hebben we heerlijk gelegen bij het zwembad en de zee. Tussendoor een mooi schouwspel gehad hoe er met netten gevist wordt. Kleine vangst, maar wel een enorme zeester!!
Terwijl we heerlijk lagen wilde de lokale meiden kennismaken met Rochelle. De leraar was er niet dus waren ze vrij. Leuke gesprekjes die toch wel spannend waren voor de kids. Uiteindelijk durfden ze een paar dingen te vragen en zeggen en kwamen ze een beetje los.
Even later wilde Rochelle de zeester nog eens zien en besloot het strand op te gaan in bikini. Nou dat heeft ze geweten! De lokale bevolking heeft nog nooit blanke mensen gezien, laat staan een vrouw in bikini!
Van horen zeggen heb ik begrepen dat iedereen die een beetje in de buurt van het strand was zich naar ons strandje heeft gesneld.
Daarna is de rust enigszins wedergekeerd... althans bij ons. In de sloppenwijken was het blijkbaar nog lang onrustig...
Kort daarna kwam het met bakken uit de hemel. Twee lange heftige buien waardoor we een filmpje hebben gekeken en lekker gegeten hebben. Een rustig einde van de dag, waar we met een voldaan gevoel op terugkijken. Morgen gaan we naar de volgende locatie: op naar het weeshuis & nieuwe avonturen!
-
19 Juli 2017 - 14:45
Daisy Van Sleeuwen :
Fantastisch!!!!!! -
19 Juli 2017 - 14:52
Ria:
Wat een geweldig verhaal. Ik snap dat je voorlopig geen kip meer eet. Wat een fijngevoelig dat jullie 160 buikjes hebben kunnen vullin. Heel goed gedaan. Ik ben apen trots op jullie. Liefs Mama -
19 Juli 2017 - 15:06
Henry:
Lekker kip -
19 Juli 2017 - 15:25
Chantal:
OMG! Wat een verhaal!!! Maar hoe leuk ook! Top! -
19 Juli 2017 - 15:53
Gerard Pippel:
Mooi verslag weer, Rochelle. Interessant om te lezen hoe 't allemaal gaat. Je krijgt zo een goede indruk van de situatie daar. Succes verder.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley