Home Sweet Home

Home sweet home

Rochelle:

Maandagochtend 7 aug, de laatste keer wakker worden op een Filipijns eiland.
Vandaag de grote terugreis dag. En een grote reis gaat t worden. Ik was van de zenuwen al om half 6 wakker. Ik hoorde het flink regenen en onweren en het enige dat ik natuurlijk kon denken was: gaat dat bootje wel…
Om half 7 viel ik weer in slaap en toen ik om 9.00u weer wakker werd scheen de zon volop, strak blauwe lucht en geen zuchtje wind. Gelukkig, dat bootje gaat wel!

We hebben nog een ochtendje van het zwembad en zon genoten, zijn toen gaan uitchecken en aan de reis begonnen.
Via een laatste tricycle die ons naar het bootje bracht, met het bootje en daarna de taxi, kwamen we ruim op tijd bij de luchthaven aan.
Alles verliep soepeltjes. De eerste vlucht naar HongKong ging vlot en voor we het wisten zaten we om precies 0.00u te wachten op onze laatste lange vlucht naar huis.
Ook deze begon mooi op tijd met boarden. Alleen toen we allemaal startklaar zaten, kreeg de piloot te horen dat we nog niet mochten vertrekken. Druk in t luchtruim ofzo. Half uur wachten. Daarna nog eens een half uur. Pffff, had ons dan nog even op het vliegveld gelaten, hadden we iig nog wat WiFi. Maar goed, bijna een uur later vertrokken we dan toch naar Düsseldorf. Gelukkig een nachtvlucht, zodat we wat konden slapen. Van de 12 uur die de vlucht duurde heb ik er denk ik toch 8 geslapen. Best goeie score.
Net nog filmpje gekeken en nu hoor ik dat ze ons ontbijt aan t maken zijn.

We vliegen inmiddels boven Moscow dus wat mij betreft mag de landing langzaam in gezet gaan worden. Mijn knieën willen niet meer en ik ben wel klaar met dit stoeltje nu.

Tijd om even terug te denken aan de afgelopen 3,5 week. Nu ik letter afstand heb, kan ik ook beter terugkijken.

Wat een fantastische weken waren dit. En wat vond ik het spannend.
Van te voren dacht ik heel stoer; Emiel en ik zijn een aantal keer uit eten geweest en hebben wat avondjes samen de reis en het werk doorgekomen en we hadden een klik. Dus komt wel goed, we zijn beide, denk ik, niet de moeilijkste.
Maar hoe dichterbij de vertrekdatum kwam, hoe vaker het door mijn hoofd schoot dat ik eigenlijk met iemand die ik helemaal niet ken naar de andere kant van de wereld zou vliegen…jemig, ik had dit weer eens niet goed doordacht hoor. Gewoon gedacht ‘dat doe ik wel even, wat kan er misgaan?’
Dus je begrijpt mijn gemende gevoelens op 15 juli. Gelukkig kan ik nu zeggen dat het goed gekomen is! Emiel en ik blijken totaal verschillende types, met één grote gedeelde passie en dat is dat we mensen/kinderen die het minder goed hebben graag een glimlach op het gezicht geven. Delen in het goede, gezonde en fijne leven dat wij kunnen leiden. En dat bleek genoeg te zijn om samen deze reis te maken en tot een prima einde te brengen. Geen ruzies, geen discussies, het is allemaal goedgekomen.

De hoogtepunten van deze reis waren voor mij een paar verschillende dingen;
Het bezoekje aan de markt om kip te halen staat voor altijd in mijn geheugen gegrift, dat ga ik echt nooit meer vergeten. Natuurlijk het werken met de kids; daar kwam ik voor. Ik vond het heerlijk. Vooral van het voorlezen heb ik genoten en een echt hoogtepunt was het gesprek met de directeur die het vertellen van verhalen als verplicht onderdeel bij SOS wil hebben! Maar ook de weekendjes weg: met het vlot dwars door de waterval; nooit gedacht dat ik zoiets ooit zou doen. Het zwemmen met de walvishaaien. Ohhhh wat was dat gaaf. Al blijft er bij die activiteit wel een stemmetje in mijn hoofd zitten of dit nou wel zo’n goede actie was voor het welzijn van de dieren. Ik zit dan toch een beetje met het ‘olifanten verhaal’ in mijn hoofd die niet goed behandeld worden maar door toerisme in stand gehouden wordt… heb ik nu niet hetzelfde gedaan..?
Mega groot hoogtepunt was voor mij het Island hoppen op Palawan. De big lagoon, met zijn groene en blauwe water, witte stranden en zoveel groen, staat op mijn netvlies geplakt. Het is niet te vangen in foto’s of filmpjes. Dus ik heb ook écht genoten met mijn eigen ogen.
Dieptepunten waren er natuurlijk ook;
De eerste dagen in die sloppenwijk in Danao, die hakte er wel in bij mij. Ook het resort waar we zaten, was vies, niet onderhouden en een kakkerlak zat in onze badkamer. Ik zat nog enigszins in mijn cultuurschok, had last van heimwee, kende Emiel nog niet zo goed…dit was even heftig voor mij. Zeker toen we op dinsdag er achter kwamen dat we op het eerste schooltje niet zoveel konden betekenen, zag ik het even niet meer zitten. Gelukkig zijn we kampioen in omdenken en kwam SOS op ons pad en verhuisden we daardoor naar een ander hotel in de grote stad. Toen kwam voor mij alles goed.

Terugkijkend en teruglezend besef ik me maar al te goed dat ik een enorme bofkont ben. Een prachtige reis gemaakt, naar een prachtig land, met fantastische natuur en lieve mensen. Ik heb me geen moment bang, angstig of niet veilig gevoeld. Dat negatieve reisadvies slaat wat mij betreft, nu, op de eilanden die wij gezien hebben, nergens op.
En ik snap ook wel dat ik wereld niet kan redden in mijn eentje, dat is helemaal niet de bedoeling van het vrijwilligerswerk dat ik graag doe. Mijn missie is gewoon heel simpel een aantal mensen een beetje vrolijkheid, liefde en geluk brengen. Alles waar ik thuis in zwem, delen met mensen die dat niet hebben. En dat dat niet blijvend is en dat ik daarmee de wereld niet kan verbeteren, dat snap ik heus wel.
Maar een glimlach toveren op het gezicht van een kind is waar ik het voor doe, al is die glimlach dan tijdelijk…

Emiel, enorm bedankt voor dit grote avontuur!
JB en Tjerk, bedankt voor de 1000den appjes met jullie steun, daardoor kon ik mijn heimwee binnen de perken houden en alles weer relativeren.
Mama en Chantal, bedankt voor het lezen en reageren op onze reisverslagen, dat was steeds een extra motivatie om alles zo goed mogelijk op te schrijven. Als ik dit dagboek ga laten drukken, weet ik zeker dat ik me deze reis tot in detail zal kunnen blijven herinneren.
En aan alle andere meelezers; bedankt voor het lezen en reageren, voor mij steeds een feestje om jullie reacties te lezen, de teller van het aantal keer gelezen verslagen te zien oplopen én te beseffen wat voor bijzondere reis dit was!
Dank jullie wel,

X
Rochelle

Emiel:

Terugblik

Wat een gevarieerde reis hebben we gehad! Van sloppenwijk tot paradijs, verschillende soorten onderwijs en drie eilanden gezien. En dan heb ik het nog niet eens over alle verschillende mensen die we ontmoet hebben.

Door zo te reizen, heb ik een goed beeld gekregen van het leven in de Filipijnen. Ondanks dat het ruim 7000 eilanden zijn, is er zowel diversiteit als overlap. De mensen zijn aardig en behulpzaam, maar ook zien ze in toeristen geld. Er heerst veel armoede en er zijn veel sloppenwijken. Daartegen staat dat er veel prachtige natuur is! Van regenwouden met watervallen tot eilanden, er valt heel veel te genieten.

En in drie weken, hebben wij zo goed als het maximale eruit gehaald! We hebben veel kunnen betekenen in deze weken en ook veel mogen ontdekken en ervaren.

Het omgaan en werken met kinderen blijft leuk en het is wonderbaarlijk hoe snel je een band met ze hebt. De gerealiseerde recreatieruimte heeft me veel voldoening gegeven. Het was genieten hoe hier vanaf het begin gespeeld, gelachen en genoten is.

Kortom, het was in alle opzichten een speciale en mooie reis, die mij veel heeft gegeven. Alle volgers bedankt voor jullie leuke, hartverwarmende reacties!