Vrijdag 4/8 Afscheid nemen

Rochelle:

Vanmorgen met gemengde gevoelens wakker: éindelijk de laatste keer om 6.15u op. Pffff, is toch elke ochtend een uitdaging, zeker in je ‘vakantie’. Maar vanaf nu alleen nog maar uitslapen!
Maar ja, ook afscheid nemen van de kids van SOS. Hoewel het echt mooi geweest is, is het natuurlijk super jammer om deze kids nooit meer te zien.

We ontbijten voor de laatste keer bij ons bakkertje en terwijl ik mijn tanden zet in mijn lievelingsbroodje bedenk ik me dat ik dadelijk mijn binnenkomst in de klas ga filmen. Zo’n schattig welkomscomité elke dag, dat wil ik nog vaak terugkijken en nooit meer vergeten.
Emiel wil vandaag nog heel even naar de recreatie ruimte voor de laatste dingetjes en dan gaat ook hij afscheid nemen van de klassen.

Terwijl we de oprit van SOS oplopen haal ik mijn telefoon vast uit mijn tas.
Ik zet de camera aan en begin te filmen. Ja hoor, ze stormen ook vandaag weer op me af ‘Aunti Rochelle’ ‘Aunti Rochelle’, echt té leuk!
Omdat ik er vandaag voor het laatst ben, vraagt de juf of ik de kids nog een keer wil voorlezen. Ja natuurlijk! Ik neem 3x een groepje mee naar buiten vandaag. Er zijn iets minder kids dan normaal, mss omdat het vrijdag is? Geen idee.

Als het boekje uit is, vragen de kids of ik nog een boekje wil voorlezen. Ik leg uit dat dat niet gaat qua tijd, er zijn nog meer groepjes die willen.
Ik leg ze uit dat ik er vandaag voor het laatst ben en dat volgende week hun juf de andere boekjes zal voorlezen. Twee meisjes moeten bijna huilen en zeggen: ben je er dan niet meer volgende week? Ik zeg dat ik naar huis vlieg met het vliegtuig en er dan inderdaad niet meer zal zijn volgende week. De beide meisjes springen op en rennen naar het Mariabeeldje in de tuin. Ik loop achter ze aan en vraag wat ze doen. Ze staan samen te bidden. Ik vraag waar ze voor bidden dan? Ze bidden dat ik snel weer terug kom en ze geen afscheid hoeven te nemen! Ahh, zo lief!!

Aan het einde van de lesdag van deze klas zegt de juf dat ik de kinderen nog iets wil vertellen. Ik ga voor de groep staan en vertel dat ik “morgen” naar huis vlieg. De kinderen vragen of ik helemaal naar Manilla ga vliegen ( de hoofdstad). Als ik ze vertel dat ik 13 uur in het vliegtuig moet zitten omdat ik naar de andere kant van de wereld ga vliegen, omdat Holland daar ligt, zijn ze helemaal verbaasd. Wauw, dat is wel heel erg ver weg dan!
Ik deel vervolgens de gummetjes uit en de kids zijn ontzettend blij. Super goede keus dus!
We gaan daarna met de hele groep naar buiten om nog een groepsfoto te maken, dat vind ik echt heel erg leuk!
En dan is het echt tijd voor het afscheid.
Een meisje komt me een hele hele dikke knuffel geven en wil me niet meer loslaten en een ander meisje staat te wachten tot ze klaar is. Als ze klaar is begint het wachtende meisje te huilen: (oh god, niet doen, dan moet ik ook) “Aunti, when will I see you again?” Tja, wat zeg je dan…? Dus ik slikte maar even goed en zei toen dus maar, ‘niet meer…’ ( en pinkte snel een traantje weg- definitief afscheid nemen is zooo niks voor mij)

We hadden even pauze tot de volgende groep kwam. Emiel en ik liepen snel naar de bakker in de supermarkt omdat we een taartje wilden halen voor de juffen en de staf. Nou er was niet echt keus; er stond 1 paarse taart… haha, zag er niet smakelijk uit, wel feestelijk. Ach, dachten wij, die hoeven we zelf toch niet op te eten en het gaat om het idee…dus doe maar…niet wetende dat we s middags zelf de taart zouden aansnijden en opeten…haha

Om half 11 kwam het volgende klasje, mijn niet echt geliefde ukkies groep. De les sloeg vandaag helemaal nergens op. Het was blijkbaar iets van ‘betaal-dag’ want de juf was 35 minuten bezig met ouders die moesten afrekenen en de andere tijd was voor mijn afscheidspraatje, gummen en foto’s maken.
Emiel kwam ook gefrustreerd uit dat uurtje met zijn groep; ook bij hem chaos. Blij dat het dus niet aan mij lag, maar dat hij nu ook heeft gezien dat dit niet het leukste en leerzaamste uurtje van de dag was.

Om half 12 werden we verwacht voor de lunch. Heel bijzonder; we mochten in 1 woning gaan eten waar de ‘mama’ van het huis had gekookt voor ons en wat andere stafleden. Je snapt het: kerstmis was er niks bij! Werkelijk álles stond op tafel; beef, park, chicken, verse vis, gamba’s, groentes, spaghetti, rijst, fruit…álles was er en uit voorraad leverbaar! Ik heb niet alles durven proeven, maar wat ik op had, was zoooo lekker.
De directeur kwam ook nog mee eten. Tijdens het eten vertelde hij over wat hij afgelopen week op de vergadering besproken had met de staf.
Hij had mij zien voorlezen aan de kids en hoe de kids op me reageerden. Hij vond dat zo bijzonder. Hij zei dat hij zag dat verhalen vertellen zo belangrijk is om contact te maken met de kids. Ook al spreken de kids en ik niet dezelfde taal en ook al kennen ze nog lang niet genoeg Engels om het verhaal letterlijk te kunnen verstaan, ze snapten het maar al te goed. En dat heeft hij zijn staf verteld; ze moeten meer verhalen gaan vertellen. Vooral volksverhalen. Hun cultuur moet blijven leven en doorgegeven worden, en dat kan met verhalen. De staf gaf aan dat erg lastig en zeer spannend te vinden, maar hij wil echt dat het geoefend gaat worden en dat ze het gaan doen. Wauw, ik voelde me zo vereerd! Mijn dag was al goed, maar kon nu helemaal niet meer stuk!

Inmiddels was er een mega tropisch bui met onweer aan t vallen en moesten Emiel en ik rennend terug naar onze laatste klassen.
De straten stonden blank, de stroom knipperde af en toe en alles en iedereen was tot op de onderbroek nat. Dat was de reden dat bij deze klas de helft er maar was. Dat vond ik wel heel erg jammer, zo kon ik niet van iedereen afscheid nemen, maar aan de andere kant, nu hoefde ik tenminste niet te huilen, want de kids die me echt aan t hart gingen waren er niet.
Toen de bui voorbij was kon ik ook met deze kids naar buiten voor een groepsfoto. Heerlijk, met z’n achten op mijn schoot, ach ja, moet kunnen.
Oh wat ga ik deze schatjes allemaal missen zeg.
Dat je in zo’n korte tijd toch zo’n intensieve en speciale band met klassen kunt opbouwen. Dat vind ik echt heel bijzonder. En zeker met deze kinderen, in deze omstandigheden. Deze organisatie zit voor altijd in mijn hart!

Om 15uur was het tijd om de klassen achter ons te laten. We hadden nog een drukke dag; de recreatie ruimte zou geopend gaan worden, ik wilde nog shoppen én Emiel zou vanavond de ‘mislukte’ datenight met de film waarbij hij in slaap viel, goed gaan maken. De lat lag hoog, dus ik was de heel dag al erg nieuwsgierig naar wat hij van plan was…


Emiel:

Om 3 uur werden we verwacht voor de ceremonie. Wat dat precies inhoudt, we hadden geen idee... kan alle kanten op gaan.
Dus om 15.00 uur staan we buiten bij het hek, hebben we afscheid genomen van de kinderen en zijn we erg benieuwd wat er staat te gebeuren.

Voordat we iets konden doen kregen we shirts van S.O.S. kinderdorp, echt superleuk! Wij helemaal blij en ze meteen aangetrokken.
Daarna werden we meegenomen naar een ongekende ruimte voor leerkrachten (denken we). De deur openend, zien we het personeel in een schuine rij klaar staan en links daarvan de fotograaf. Alles werd vastgelegd alvorens onze taart werd aangesneden. Nadat iedereen een stuk op had ( wij helaas dus ook, haha) en er veel foto's waren gemaakt, gingen we naar de recreatieruimte.

Iedereen ging enthousiast naar binnen en ze begonnen te spelen. Er sloten steeds meer volwassenen en kinderen aan. Iedereen had de grootste lol. De directeur, mr Dong, was inmiddels ook gearriveerd en keek vol trots naar de spelende menigte.

De geschreven teksten, die we als herinnering aan de binnenkant van de kastdeurtjes hebben geschreven, werden goed ontvangen. Er werd samen gespeeld en uitleg gegeven hoe je moet spelen.

Iedereen werd naar buiten gestuurd, want natuurlijk moest er officieel geopend worden. Er werd een lint opgehangen in het midden van het hek en iedereen stond in een boog om ons heen.
De directeur nam het woord:
Tot twee weken geleden was dit achter ons een garage. Dat was de opzet, maar het werd een dumphok. En als we kijken hoe het er nu uitziet: geweldig! Een ruimte waar iedereen gebruik van kan maken. Een verbindende ruimte.
Ik wil jullie bedanken dat jullie, ondanks zorgen van het thuisfront over de veiligheid in de Filipijnen (kwam ter sprake tijdens de lunch) naar ons zijn gekomen. In korte tijd hebben jullie veel voor ons betekent en jullie zijn van harte welkom om terug te keren in de toekomst! Dank je wel!

Hierna kregen we beide een certificaat en een lief persoonlijk kaartje, wat ons raakte. Er werden uiteraard weer veel foto's gemaakt. Tot slot werd er gevraagd of wij iets wilden zeggen. Ik heb iedereen bedankt voor de hulp en gastvrijheid. Omdat S.O.S. een plaats van en voor kinderen is, stelde ik voor dat een kind het lintje zou doorknippen.

Natuurlijk wilden meerdere kinderen dit. Dus de ruimte is drie keer geopend met applaus. Erg leuk! Daarna hebben we trots gekeken hoe iedereen speelde en genoot. Voor elke vergadering op maandag wordt er vanaf nu als "warming up" gespeeld. Wij zien het als prima teambuildingsactiviteit en mooi idee dat de ruimte effectief gebruikt gaat worden. Ook zijn er ideeën voor competitie met tafeltennis. Waar we in het begin bang waren dat de ruimte snel weer een dumpplek gaat worden, zien we nu in dat dit niet gaat gebeuren en ze trots zijn én veel ideeën hebben over/met deze ruimte.
Met een groot gevoel nemen we afscheid van de mensen en de kinderen. Een dubbel gevoel... de missie is geslaagd! Maar afscheid nemen blijft lastig.

Op naar het hotel en klaarmaken voor de date-night. Ik heb volgens Rochelle mijn herkansing dubbel en dik verdiend, dus vanavond weer naar de bios. Dit keer een goede film en in het Engels. Dus alle ingrediënten zijn aanwezig.

Na te hebben gedoucht, ben ik weggeweest om voorbereidingen te treffen voor 'de date'. Eenmaal terug vertrekken we naar de SM-mall. We komen aan bij het logo 'I love SM' en stappen dus vrolijk naar binnen.

Omdat we ruim in de tijd zitten, hebben we eerst geshopt. In een aantal grote winkels werden souvenirs en kledingstukken gekocht.
Bij een winkel waar ze T-shirts met allerlei opdrukken verkochten stonden Rochelle en ik uit elkaar. Toen ik even later bij Rochelle terugkwam -ik kon haar toch niet lang alleen laten op de herkansingsdate waar ik zo voor geknokt heb- begon een van de verkoopsters te lachen. Rochelle vertelt trots:
'Ze vroeg waar ik vandaan kwam en daarna of jij mijn man bent. Toen heb ik gezegd dat we collega's zijn en ik thuis een man heb. Ik heb nog geprobeerd er een date voor je eruit te slepen, maar helaas lukte dat niet.'
Kortom, mijn date probeert op onze herkansingsdate van mij af te komen door een andere date te regelen. Het moet niet gekker worden, maar op de Filipijnen kan het allemaal!

Omdat ik er zo hard voor geknokt heb, besluit ik de avond gezellig te houden en we kopen kaartjes voor de film Dunkirk.
Bij de lokale Chinees, die echt afgeladen vol zat, hebben we heerlijk gegeten. Tussendoor een aantal optredens van de obers, want in een eetzaal met ruim 100 mensen zijn er allicht een aantal jarig.

Voldaan lopen we naar de film, met in mijn achterhoofd de inruilactie. Het is een mooie, grote bioscoop waar we regelmatig schrikken van het harde geluid. Het was een spannende oorlogsfilm met goed verhaal. Hierna liepen we in een leeg winkelcentrum en uiteindelijk kwamen we via de parkeergarage en afgezette nooduitgang naar buiten.

Na een taxi te hebben afgewezen met buitensporige eisen, gingen we met een andere taxi naar huis.
Wat een bijzondere dag en een interessante 'date-night' was dit!!