20/7 Movingday

20/7 movingday

Emiel:
Ondanks dat we duidelijk hadden aangegeven niet om 7 uur te willen ontbijten, maar om half 9... werden we professioneel doch luidruchtig wakker gemaakt om half 8.
Al genietend van mijn koude eitje, keek ik om me heen en besefte ik dat dit de laatste momenten op het resort zijn. Wat vond ik het fijn om dat zwembad te zien bij aankomst en wat heb ik genoten van de hangmat.

Al denkend aan die fijne momenten, schuift Rochelle opgelucht aan tafel en vertelt dat ze uitkijkt naar het fijne hotel. 'Eindelijk mijn haar wassen', hoor ik, met de hangmat in vizier.

Na het ontbijt heb ik mijn koffer gepakt, wat Rochelle uiteraard de avond vooraf netjes gedaan had. Om precies half negen, wanneer de taxi zou komen, merk ik dat ik de toiletspullen vergeten ben. Om 09.04 sta ik buiten en schuif ik naast Rochelle aan om te wachten op de taxi.

Na 45 minuten hebben we toch maar eens gebeld naar onze taxivriend... over een uur zou hij er zijn. Yes, hangmat-moment!

Al liggend in de hangmat voel ik me rijk en geniet ik volop. Met mijn gedachten ben ik bij waardevolle mensen en beleef ik geniet-momenten met de zee op de achtergrond.

Vol verbazing heb ik een rondje gelopen over heel het terrein en ontdekt dat er veel meer kamers zijn dan vermeld staat en verteld wordt. Ook zie ik steeds meer werkers en wordt het pad achter het zwembad gerepareerd met cement.
Misschien maken ze alles klaar voor de Filipijnse zomer en doen ze dat het rest van het jaar niet. Jammer, want het lijkt nu vergane glorie terwijl het zoveel potentie heeft. Alleen de locatie ... wie gaat hier nou naar toe? Weinig te beleven in de omgeving... midden in sloppenwijk...

De taxi komt uiteindelijk toch en we vertrekken naar Cebu stad. Gedurende de rit nemen de verkopen langs straat af en verschijnen steeds meer winkels.

De taxichauffeur blijft vrolijk kletsen, zeker wanneer hij wat uitgedaagd wordt. Onderweg hadden we boodschappen gedaan en voor hem wat koeken en drinken meegenomen. Wat een topdag voor hem!

Als de gebouwen hoger worden en het meer leeft op de grotere wegen beseffen we dat we in de stad zijn.

In de verte zien we Leope hotel op de muur staan. Yes we zijn er! Er komen meteen mannetjes naar buiten gelopen om onze koffers te halen.

We lopen de deur door en zien grote glimmende stenen op de vloer die leiden naar een mooie balie. Alles straalt luxe uit en de ogen van Rochelle beginnen ook steeds meer te stralen.

We nemen de lift naar de zesde verdieping. Op naar kamer 624. Eenmaal binnen, twee fijne bedden, een flatscreen tv, een behoorlijke koelkast en een riante badkamer. Ook de kledingkast is niet ontgaan.
Na een lange opluchtende douche, waarna de borstel weer fatsoenlijk door de haren gleed, en het uitpakken van de koffers, hebben we het hotel en de omgeving verkend.

Het hotel bestaat alleen uit kamers + receptie + restaurant. Alles ziet er netjes uit. Op naar het weeshuis!


Rochelle:
Vanmiddag vanaf ons hotel op zoek naar SOS Childrens Village. We konden met een soort van bus; gypsi gaan, maar dan moesten we eerst 25 minuten lopen naar het busstation. En dan nog een trip van 25 minuten met de gypsi. We konden ook met de taxi. Dat zou ook 25 min duren. Keus was snel gemaakt. We zitten aan een high way, dus lekker wandelen is er niet bij. We waren wel benieuwd naar de taxi-kosten, we zouden wel flink afgezet worden, maar ja, dat hoort bij een eerste ontdekking. Als we straks ingeburgerd zijn, komt het wel weer goed.

De taxi werd door mannetje van het hotel voor ons aangehouden en we stapten in. Gelukkig was ik zo slim op een foto gemaakt te hebben van Google maps, zodat we die konden laten zien. De chauffeur twijfelde, maar ‘dacht het wel te weten’…mmm, we zullen zien. De meter ging aan en daar gingen we. We stonden al snel vast in de file en de meter tikte lekker door. Hij liep op kilometers, maar ook op tijd…lekker slim dus.

Na 25 minuten zette hij ons inderdaad keurig voor de voordeur van het weeshuis af, dat viel alweer mee. We moesten welgeteld 150 peso’s afrekenen; zo’n €2,50. Nou en als je je dan realiseert dat hij ons waarschijnlijk dubbel heeft laten betalen; wij vonden het allang prima.

In het weeshuis werden we meteen met open armen ontvangen. Heel geïnteresseerd werd gevraagd welk hotel we gevonden hadden. Het werd zelfs nog even gegoogled. Voordat we het contract gingen tekenen, vroeg Bayblien ( hoofd van fund raising) aan ons of we het weekeind al plannen hadden? Zij ging met nog 3 vrienden naar de Kawasan watervallen. Met 1 overnachting, zondag weer terug. Of we zin hadden om mee te gaan? Nou wat een eer!! En die watervallen stonden nog op mijn lijstje om te gaan bekijken, dus hoe handig om gewoon met hen mee te kunnen. Scheelt een hoop uitzoekwerk en geregel. Ja, wij gaan mee!

Ze vertelde toen wat het programma was…ik voelde me ineens niet zo lekker meer, haha. Een tocht van 5 uur met alleen maar springen in kloven met water. Ja, schitterende plaatjes, maar dat gaat Rochelle dus ECHT niet doen. Durf ik niet, wil ik niet, kan ik niet. Ik weet het, once in a lifetime…maar ik leef graag nog wat langer door... Ik heb me opgeofferd om de foto’s van start en finish te maken. Emiel gaat de tocht wel mee, zegt ie (nu)…
Dan blijven we daar met z’n allen slapen en zondagochtend (mama, lees dit stukje maar even niet mee…) moeten we er vroeg uit, want dan gaan we met de boot naar een eilandje en daar zwemmen met haaien en walvissen… dat ga ik (denk ik nu) wel doen. Volgens internet worden op deze plek de beesten goed verzorgd, op andere plekken niet. Dus ik denk dat ik deze kans moet grijpen!
In ieder geval super leuk dat we mee kunnen en op deze manier al ontvangen werden. We voelden ons nu al thuis!

Vervolgens hebben we het contract getekend. Het leek heel wat, maar het ging er met name om dat we ons niet als leerkrachten gedragen, maar de leerkrachten ondersteunen, bijstaan en helpen als vrijwilliger. Verder dat we ons netjes moeten gedragen, gepaste kleding aan moeten en de vraag wat onze vaardigheden zijn. Ik heb maar ‘knuffelen met de kids’ ingevuld haha.
Handtekening gezet; we werken van 8u tot 16u, tot en met vrijdag 4 augustus. Na 16uur bekijken we elke dag hoe we ons voelen; we mogen blijven en met de kids spelen na schooltijd, we kunnen de oudere kids helpen met huiswerk, maar we mogen ook naar ‘huis’. We zullen we zien hoe het allemaal gaat lopen.

Toen kregen we nog een rondleiding op het complex. Er zijn 12 woningen met in iedere woning 11 kids en een sos-moeder. Die blijven daar dus tot ze voor zichzelf kunnen zorgen. De oudere kids zitten overdag op school en de jongere kids, 3-5 jaar, zitten op het schooltje ( 2 lokalen) op het terrein van sos. Op het schooltje zitten ook kinderen uit de wijk, niet alleen van sos. In de ene klas zitten 46 kids en in de andere klas 36 kids. Wij splitsen ons morgen op. Best spannend, maar ook een hele uitdaging. Dit is wat ik wilde, zo zat het in mijn hoofd toen ik plannen maakte voor de zomer. Ik heb er zoveel zin in!

We namen afscheid en spraken af elkaar morgen om 8uur weer te zien.
Ik wilde graag nog even het wijkje een beetje verkennen voordat we een taxi terug namen.
We liepen de straat in en kwamen een mega supermarkt tegen. Handig! Meteen even wat water, cola light en koekjes, crackers en bananen gekocht. Altijd handig om wat bij je te hebben tijdens het werk. Vervolgens zagen we een bakkertje. Emiel had zin in een koek/cake/broodje-achting ding met chocola. Mijn darmen doen vandaag beetje moeilijk, dus ik sloeg even over. Wel wilde ik graag een mountain dew ( drankje ) en Emiel een cola. Totaal= 40 eurocent. Wat een giller!

Hoog tijd om naar ons hotel te gaan want over een uur was t weer donker. Op een nieuwe plek vind ik het niet fijn om in t donker rond te lopen. Ik weet nog niet of het veilig is, ik weet de weg niet goed, dus zeker voor t onzekere; voor het donker thuis zijn! ( niet dat we ons op ook maar 1 moment onveilig hebben gevoeld hoor)
We hielden een taxi aan en voor wederom €2,50 bracht hij ons netjes thuis. Perfect.

We hadden nog heel even tijd in daglicht, dus zijn snel onze straat op en neer gelopen, op zoek naar restaurantjes. Maar we konden zo snel niets schoons en betrouwbaars vinden. Dus toch maar terug naar hotel en in t restaurant hier gegeten, was absoluut niet gezellig, onder de tl-verlichting, maar het was wel super lekker, goed verzorgd!

En nu, vroeg m’n bed in. We hebben niet zoveel gedaan vandaag, maar ik ben enorm moe.
Lekker slapen, want morgen wederom een spannende dag! Op naar de kindjes!