18-07 changing plans

Emiel:
Yes, vandaag gaan we beginnen op de school!
We stappen uit de kamer en zien dat het onweer van gisteren heeft geresulteerd in veel regen in de nacht.

Tot onze blijdschap heeft het personeel het bestelde ontbijt precies op tijd klaarstaan. Al genietend van de lekkere bananen denken we hoe hoe de dag zal verlopen. Fijn om eindelijk aan de slag te gaan.

Eenmaal aangekomen op school worden we begroet door alle kinderen en genieten we van de ochtendceremonie: gezang, de Filipijnse vlag hijsen, zang, gebed en dans waarbij kinderen veel het podium kregen.

Bij het bekijken van de lessen viel het op dat ze hun zaakjes goed op orde hadden. Prima vloer, iedereen heeft schrijfmateriaal, leraren geven goed les, er hangt veel beeldmateriaal en er zijn veel werkboeken en schriften.

Om 11 uur gaan we in gesprek met leerkracht en met de assistent-directeur die bij elke vraag of voorstel van ons naar de directeur verwees.
Duidelijk werd, dat de school in twee groepen is gehakt: de ochtend- en de middaggroep. Elke groep heeft 15 minuten pauze per dag; speelgoed is helemaal niet handig, niet nodig voor 360 leerlingen (per dagdeel).
Wel is er een interessant voedingsprogramma, waarbij ouders koken voor de allerarmsten. Rijke ouders betalen dit soms. Zo'n 98 kinderen krijgen dan op school te eten, wat 15 euro kost, omdat ze thuis daar niet voor kunnen zorgen.

Omdat er telkens verwezen wordt naar de directeur besluiten we om 11.15 om naast onze karaokebar iets te dringen en als het te vertrouwen is ook wat te eten. Voor 20 cent hebben we heerlijk cola gedronken ( waar we gisteren nog 200 peso's hadden neergelegd voor de twee bier, wisten wij veel...die drinken de rest van de week dus van ons ;-) ) om vervolgens op ons privé-resort te lunchen en te overleggen wat we willen.

We komen tot de conclusie dat er behoefte is aan geld/tv, aan een groter gebouw en stoelen. De lessen zijn in orde en het leesmateriaal ook. Nee, deze school heeft niet onze hulp nodig wat ons voldoening geeft. We besluiten toch terug te gaan naar de directeur om te kijken of er een instantie of persoon is die veel doet voor deze arme wijk of de arme kinderen. Wellicht de kerk, waar we dan naar toe zouden kunnen gaan. Dit bleek niet te gebeuren, op enkele nonnen na die werkboeken aanschaften voor de armsten.

Hierop hebben we besloten om te proberen 1 lunch mee te organiseren voor de armsten en dan op zoek te gaan naar een nieuw doel, waar we echt iets kunnen betekenen. We willen iets doen en niet alleen iets kopen.


Rochelle:

Na het avontuur op de school was het tijd voor een plan de campagne. Aangezien we op de school, hoe leuk daar ook, alleen maar kunnen helpen in de vorm van geld, moeten we toch wat anders bedenken. We zijn hier niet voor niets natuurlijk. Wérken willen we; onze helpende handen in zetten.

We zijn gaan zoeken naar weeshuizen. In Cebu-city, grotere stad hier 30 km verder, had er wel een aantal ( hoe erg trouwens…een aantal…). Het idee werd om met een taxi een rondje langs drie huizen te maken om te zien of we daar iets kunnen betekenen. In eerste instantie zonder geld, maar gewoon door onze aanwezigheid. Want zeg nou eerlijk…wie wil dat nou niet ;-)
Een taxi krijgen vanaf ons hotel bleek nog een hele belevenis. We kregen nu echt in de gaten dat we aan het andere eind van de wereld zitten, middenin de sloppenwijk waar blijkbaar geen taxi je wil komen halen… via receptie geprobeerd, maar die konden ons niet helpen. Toen Amor nog eens geprobeerd, maar helaas, die praat niet meer met ons #oepsie, toen via internet gekeken, maar het wilde maar niet lukken. Inmiddels zat ik aardig tegen een nerveous breakdown aan; mensen ik wil gewoon werken, helpen, niet mijn tijd verdoen met taxi’s zoeken die niet in de sloppenwijk durven te komen, of wellicht het bestaan ervan niet weten…

Tenslotte werd het plan om dan naar het centrum van ons dorp te wandelen en daar op t plein te kijken of we een taxi konden krijgen.
Dat is een wandeling van ongeveer 1,5km. Prima te doen in die bloedhitte. Zeiknat aangekomen werden we meteen aangesproken door een gast met drie tanden en kleding die nog nooit een sopje hebben gezien. Hij zou wel even een taxi voor ons regelen. Ik keek hem nog eens vragend aan, maar warempel, na 5 min, had ie inderdaad een busje met airco geregeld. Die filipino’s zijn zo gek nog niet. Hij 200 peso’s verdiend van de taxichauffeur en wij op weg naar de big city. Inmiddels was het 15uur en in mijn hoofd zat maar dat ik voor het donker ( half 7) echt ‘thuis’ wilde zijn. Een korte rekensom in combinatie met het tempo van de taxi leerde ons dat we drie weeshuizen niet gingen halen.
Na een uur en een kwartier in de taxi vroeg Emiel zich inmiddels af of we het wééshuis wel voor het donder gingen halen…
Maar zoals ‘ineens’ de taxi voor onze neus stond, stond nu ineens SOS Children’s Village Cebu voor ons neus.

In eerste instantie stonden we voor t verkeerde huis; hier woonden alleen jongens van 14+, maar een man was zo vriendelijk om ons naar het ‘hoofd’ huis te brengen, 50 meter verderop.
Daar werden we nieuwsgierig ontvangen. Eerst vroegen ze wat we kwamen doen. Toen we vroegen of we hen konden helpen, werden we naar de mevrouw gestuurd die over de fund-raising ging. Toen we daar vertelden dat we teachers waren en wilden komen vrijwilligen werden we weer terug gestuurd. Dan moest de directrice van het schooltje ons eerst keuren. Ik kreeg het gevoel een sollicitatie gesprek te moeten voeren maar het viel erg mee. We waren welkom om te komen werken met de kids van 3 tot 5 jaar op het schooltje. Ze hadden wel behoefte aan spelenderwijs en vooral met plezier leren. Nou daar kunnen wij best wat mee.
We kregen nog een uitleg over het weeshuis; het is een opvang voor kinderen die niet geadopteerd worden. Het zijn kinderen zonder ouders, of mishandelde kinderen of verwaarloosde kinderen. Ze krijgen daar alles; eten, kleding, verzorging, school en slaapplek. Alles betaald vanuit sponsors. De kinderen wonen daar tot ze oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Reden genoeg om ons voor dit prachtige project in te gaan zetten.

We spreken af om morgen nog 1 keertje naar het schooltje hier te gaan en dan donderdagochtend afscheid te nemen van de sloppenwijk Taytay, Danao. We verhuizen dan naar the big city en komen s middags op het weeshuis alles in orde maken qua papieren. Vrijdagochtend we gaan dan hopelijk op een goede en fijne manier aan de slag! We kregen ook nog tips mee voor hotels in de buurt, want nu moeten we natuurlijk een nieuw hotel boeken. Hopelijk mét toiletpapier deze keer…

En toen moesten we nog terug…met een taxi…naar een sloppenwijk…die niemand kent…
Gelukkig was de directrice zo aardig om met ons mee te lopen naar de straat en hield zij een taxi voor ons aan. De man was ontzettend vrolijk, had geen idee van Taytay, maar wilde ons best brengen. Danao kende hij wel. Ik vond het allang best; ik had op de heenweg zo goed opzitten letten, ik kon hem de weg wel wijzen.
En zo geschiedde. Emiel werd onderweg de beste vrienden met deze olijke man en als het goed is hebben we hem meteen weten te strikken om ons donderdagochtend om 9uur op te pikken. Hoeven we niet met de koffers 1.5km te lopen door de hitte naar de taxi plaats.
Of hij echt komt…? We zullen het donderdag weten…